Yalnızca ben, ben yaparım iddiasından sıyrılıp, insanlara hizmet etmek zevkine varmak maksadında olan, etrafın üzüntü ve dertlerini kendi vücudunun farklı azaları gibi kabullenen, dertleri deva haline getirmek, hiç değilse hafifletmek için imanî bir şuurla ve ihlasla hizmet etmeye çalışmak kaygısında olan insanlar ne güzeldir!
İhmal, üşenme, kayıtsızlık, bir hedefi olan kimseler için kabul şeyler edilebilir değildir. Daha iyisini, daha ötesini istemek, zamanı değerlendirmek, hayatın akışı içinde boşluklar bırakmamak, muvaffakiyet ve başarının anahtarıdır. Bu da elbet irade terbiyesiyle olur. Bir yola koyulmuş ve gayretli kimseler, fikir hürriyetleri içinde kendi kararlarını alabilmelidirler. Bazen insanların birbirlerine, oldu bittiyle mesuliyet yüklemesi, ne derece doğru ve prensiplere uygundur? Onun içindir ki bir vazife veya kararlarda kendi serbest iradesiyle ve prensipleri içinde hareket edilebilmelidir.
Bize bu sevinçli çalışma zevkini veren ve yorgunluğu duyurmayan ise, prensiplerin ve o imanî gücün peşinden gitmektir. İnsanoğlu ancak ve ancak, bir yüce makama karşı mesuliyetini idrak ederse, onun önüne geçecek, onu yolundan çevirecek hiçbir zor zor tasavvur edilemez.
Bir maksada ve prensibe hizmet ettiğimizi sanan biz, bir türlü şu beşeri hırs ve ayıplardan paklanıp gereken birliği gösteremiyoruz. Bize ne fenalık, kötülük gelirse kendimizden geliyor. Bize düşen edep, tevhid ve sevgidir.
Maalesef ki kaybolup gitmekte olan değerlerimizi, insanı sevmek ve diğerkâmlık gibi güzellikleri yeni nesillere aktarabilmek, şu pek zorlu ve ayarları değişmiş dünyanın saadetinin anahtarı değil midir?
