Yanına yaklaşıp selâm verip "Hayırlı işler" dedim.
Allah’ın selamıdır almamak olmaz kabilinden "Aleyküm selâm" dedi.
Birkaç bir şeyler satıyordu.
Yemiş, badem, ceviz...
Vatanım gibiydi yüzü.
Kırış kırış elleri.
Her kırışında bir çile, yaşanmışlık vardı.
Cümlelere gerek yoktu.
Her bakışı coğrafyamdan hikayeler anlatıyordu.
Çok sonra adını bağışlamasını istedim.
“Adımın ne önemi var” dercesine işine koyuldu.
Yemişleri incitmekten korkar gibiydi.
Sonra cevizleri sevdi, okşadı.
Yaslandığı asırlık çınar gibiydi.
Bir ara çınarla konuşuyor sandım.
Sükutu altın bellemişti.
Bizim oralardandı bildim.
Tekaüde ayrılmıştı.
Asırlara varan yaşıyla Eski Çarşı’yı bekliyordu. 25 Şubat 2020/Çarşı
