Türk insanı her yıla yeni umutla girmesinden dolayı “umutlu” bir yaşam türü içinde yuvarlanıp gitmeyi kendisine adet edinmiş bir millettir. O umutları hep kovalar , peşinden koşar, hayatı umut içinde geçmesine rağmen bir türlü o umduğu “umut”u bir türlü yakalayamamış onunla bir türlü hemhal olamamıştır. Ama olsun millet olarak da hiç umudunu kesmemiştir hiç bir şeyden…Sanki umutla ikiz kardeş olmuştur…Sadece o mu? Ona ümit verenler de onu ümitlendirmekten bir türlü vazgeçmemişlerdir… Bu karşılıklı umut aşkı yıllar yılı hiç bitmemiş ümit veren de ümit alanda “umut” inatlarından hiç vazgeçmemişlerdir…Umut verenler her sene bir sonraki yılın daha iyi olacağı muhabbetinden hiç vazgeçmemişler ve umut alanlarda bu dolmayı yutmaktan asla geri durmamişlardır…Bir sonraki yıl geldiğinde hep dağ fare doğurmuş, umut alanlar hep hüsranda kalmış bu yıl olmadı gelecek yıl umuduyla yaşaya devam etmişlerdir umutluca…Umut verenler umut satın alanların ağzına her sene bir parmak bal çalmakla onların iştiyaklarını dizginlemişler…Umut satın alanlar ise “kader böyle imiş” şarkısını her yıl söylemeye devamda bir beis görmemişlerdir…Umut satanlar her yıl vergilerle ezdiği bu halka “ne yapalım kaynak bu kadar “ diyerek ve de bunu enflasyon, deflasyon sıkı para politikası ve denge diyerek kaynaklarımızı dengeli kullanmalıyız kriz var ama bize teğet geçti gibi dayanın ey halkım bakın biz gelmeden önce şu haldeydiniz asgari ücret şu kadardı bak biz geldik şöyle yaptık, alım gücünüzü arttırdık gibi beylik laflarla umutlarını saklı tutmalarını sağlayarak umut alanlarda bu zokaları yutarak ama çarşı Pazar ve fiat hareketlerinin ortasında yanarak fakat umutlarını asla yitirmeyerek bu güne kadar geldiler…Umut satanların bir eli yağda bir eli balda her türlü ihtişam içinde yaşamlarını sürdürürken aylık 1405 lira ile bir geçinebilme sihirbazliğını gösteren büyük kitlelerde asla umutlarını kaybetmeyerek ve yeni umutlarla beslenerek
uyutma sihirbazliğı ile de hüner üstüne hüner gösteren umut dağıtıcılarda bir rekora imza atıyorlardı…Ama umut dağıtıcıları dağıttıkları umuttan, umut alıcıları da aldıkları umuttan memnun ki bu böyle yıllar yılı devam etti gitti…Her aldığın malın üzerine vergi bindirme de bu kadar mahir olan umut dağıtıcılar ve bu vergilere boynu kıldan ince olan umut alıcıları bu güne kadar gül gibi geçindiler…Ne onları yüksek enflasyon nede hayat pahalılığı ne döviz artışları ile pula dönen paramız ne de işsizlik hiç mi hiç ilgilendirmedi…Karşılıklı paslaşmalar yıllar yılı devam etti…Verilen sözler ertesi günü inkar edildi…ama umutlar hiç tükenmedi…Ne de olsa “KADER” denilen bir şey vardı ortada. Bu onların büyük kitlelerin kaderiydi…Çekilecekti...
“”Umut fakirin ekmeği derler”…Fakir hale getirilen bu halk yıllar yılı unutulmasına rağmen o asla umutlanmaktan vazgeçmedi. Onun sırtına basarak ve siyaseten bir yere gelmiş olanlar ona yıllar yılı ihanet etmenin bedelini onu bir şekilde uyutarak beklide vermeyecekler…Umut satışına devam ederek bu halkın umutlarını satın almaya devam edecekler ama bir gün ilahi adalet umut satıcıcılarını ve halkı kandıranların cezasını verecek…O gün yine birileri çıkıp ta “Bürokratlar bizi kandırdı…Yoksa biz bu muhterem halk için vardık, ona hizmet için gelmiştik, hain bürokratlar bizi kandırdı mı diyecekler? Ne diyelim zaten bizim anlattıklarımız da masaldan ibaret…Yoksa halkımız gül gibi geçinip gitmekte…Alım gücü süper her istediğini yapmakta artan parası ile de her biri Avrupa ve Amerika da tatillerini geçirmekteler… Valla ondan sonra da artan para ile de ne yapacaklarını bilememekteler…Her kesin evladı özel üniversitelerde okumaktan devlet üniversiteleri öğrencisiz kaldı…Her kes katlar yalılar içinde çifte çifte uşaklar ile parayı nereye harcıyacağını şaşırmış vaziyetteler…Eeee naparsın bu kadar para insanı kudurtmaz da ne yapar?...İyisi mi dolaylı vergileri % 80 – 90 a çıkaralım ki birazda devlet kazansın….Bize bu saadeti yaşatan yetkililerimize teşekkür etmek bir borçtur…Ay vallahi para harcıyacak yer bulamıyoruz…Valla rüyanın da vergisi yok…Gör görebildiğin kadar… Halkım umuda devam . Nasıl olsa umut etmenin vergisi yok…Umut et edebildiğin kadar….Belki bir gün……
