Bu gün günlerden 4 Temmuz. Bu gün benim için günlerden bir gün, fakat farklı bir gün. Bu gün sen gideli iki yıl oldu. Ardıma baktığımda tam koca bir iki yıl. Sensiz geçen. Sen yanımda olmadan, sana bakmadan, sana dokunmadan ve sesini duymadan geçen iki bütün yıl. Sessizlik ve yalızlık içinde ve kendi içime kapanık iki yıl. Söylenmemiş ne kalmışsa sana söylememiş, anılarda, geçmişte, hepsi birikti içimde. Öyle bir birikti ki derya oldu içimde, dağ oldu, büyük dalgalar oldu hazmedilmemiş. Hazmedilmeyen ne kalmışsa içimde sana ulaşamayan bir çağlayan sel oldu da aktı. Sana vermek istediğim o kadar çok şey var ki, söylemek istediğim o kadar şey birikti ki içimde, boğuluyorum kahırlarda. Bir acı seli oluştu iki yıldır içimde, bunu ancak yazılara dökebiliyorum . Sayfalar tutmada içimdeki sana olan hisleri bu günlerde. O boş olan beyaz sayfalar gönlümde biriken haykırışları tutmakta şimdilerde. O haykırışlar bir dere, bir nehir, bir ırmak ya da bir deniz gibi çalkalamakta içimi anılarda. Bir yangına dönen iç halim, bu günlerde karmakarışık durulmamış dinginsizlikler gibi. Bir bilinmeyen denklemin bilinmezliklerinde uzanmışlıklarım var sana. Boşluk, yine boşluk, hiçlik yine hiçlik. Hiçbir şeyin, bir şeyler olmadığı bu günlerde, bir şeyler de beklemiyorum artık hayattan. Hayat tüm acımasızlığını yükledi üstüme. Bu ağırlıkların ezilmişliği altında inlerken yüreğim bir umut beklemekte şimdilerde. Tutunacak bir dalım kaldı mı bu dünya da onu da bilemiyorum sızıntılarda. Sızlayan yüreğim, kanayan bir kurumuş yürek misali, köksüz, duyarsız, ilgisiz olunan her şeye. Ben yine bir 4 Temmuz sabahı bu duygulara uyandım uykumdan ve rüyalarımdan. Yatağımda oturdum ve düşündüm geçen günleri maziye doğru. Hani derler ya “mazi kalbim de yara” . O bende ki yara her gün yeniden oyulmakta sevgine. O sevgi ki her gün büyüttü beni sevginde ve aşkında. Ben seninle büyüdüm ve olgunlaştım ve hayatı tanıdım, hayatla kavgaya tutuştum senin yanında. Tüm yaşamım boyunca senin gücünle bütünleştim. Desteğin güçlüydü bana. Çelik gibi bir irade. Ben hiç korkmadım hayatın engellerinden yanımdayken. Oysa şimdi yalnız kaldım bu yollarda, bu engellerde korkuya. Sana uzanan ellerim uzanamazken ellerine. Sana bakan gözlerim göremezken seni yeniden beklentilerime. Beklentilerim biliyorum ki isyanlarda bu günlerde mutluluğa. Mutluluk yakalanmayan, ele avuca sığmayan bir yaramaz çocuk gibi hayallerimde. Hayallerim daima seninle birlikte mazide. Mazi ulaşılması bir bilinmeyen geçmişte. Geçmişin olayları geleceğe gebe. Doğacak ümitleri beklerken yeniden içimde kuruyan. Kurumuş dallar gibi bir ağaç gövdesinde. O gövdeye can veren köklerin tükenmişliğinde yaşlanıyorum bu günlerde. Ben yeniden uzanmak istiyorum sana hayallerimde. Hayalleri yeniden almak istiyorum ellerimin arasına. Yeni bir ümit kaynağı olmalı ümitlerim beni besleyen. Bu beslenme yeni bir hayatın başlangıcında. Beni yeniden ayağa kaldıran bir gücün başlangıcı olmalı, ya da beni sana getiren bir yeni hayatın (yani ölümün) başlangıcı olmalı senin yanında. Yatağımda otururken bunları düşündüm dalgınca ve maziye dönerken yeniden. Mazi yeniden sarmaladı beni kollarında alıp götürürken geçmişte bir yerlere. Seninle olan bir masal dünyasına yeniden dönmek adına geçmişte. Gerçekten özlüyorum o masal ülkesini ve özellikle seni. Bilmem ki bir masal yeniden yazılır mı geleceğe yeniden. Seni bir kere daha görebilmek için neler yapmazdım ? Nelerimi feda etmezdim senin için güzelliklere. Ben bir masalı yazıyorum aklımda yeniden yazılmamış kağıtlara. Bir düzen yeniden gelmeli apaçık seninle birlikte yıllarıma. O yıllar ki mutluğuma seni vermişti, seninle kurdum mutluluğu, bir inşa örgüsünde. İlmek ilmek işledim, örgünün karmaşıklığında sevgimi sana. Yıllar yılları eskitti. Eskiyen yıllarda beni. Eksilmeyen tek şey sevgin kaldı bende. Bu güm 4 Temmuz.
