Aslen Girit Türklerinden olan Hüsnü ÜÇBAYLAR, Kandiya’da doğmuş daha sonra ailesi ile birlikte Manisa’ya yerleşmiştir. Türk erkeğinin en önemli görevi olan vatan borcunu ödemek üzere askere gider. İzmir’den gemi ile Trablusgarb’a sevk edilir. Savaş esnasında esir düşer, kaçmak için fırsat kollar, bir defasında o fırsatı yakalar ve kaçar. Ancak tekrar yakalanır ve esaret hayatına devam eder. Tekrar kaçmasın diye diğer Türk esirleri ile birlikte Hindistan’a gönderilir hatta Çin Seddini gördüğünü anlatır
Esarette kabus dolu günler başlar, bir yandan esaretin verdiği eziklik diğer yandan hiç haber alamadığı ailesi, tahammül etmek kolay değildir. 8 yıl süren esaret hayatı boyunca hiç haberleşemediği ailesine duyduğu özlem de onu çok ama çok yıpratmıştır. 8 yıl sonra vatanına ve memleketi Manisa’ya döner. Manisa’da Sarabat Mahallesindeki evinin önüne geldiğinde heyecandan kalbi duracak gibi olur. Hasretle, heyecanla biraz da tereddütle kapıyı çalar. Üvey annesi kapıyı açar, fakat karşısında üstü başı perişan, saç ve sakalı birbirine karışmış kişiyi tanıyamaz. Oysa karşısındaki üvey oğlu Hüsnü’den başkası değildir.
“ Kimsin sen, kapımda ne işin var, ne arıyorsun?” diye bağırmaya başlar. Bağışına kaynının oğlu koşar gelir, kapıda duran amcasının oğlu Hüsnü’den başkası değildir, bir an şaşkınlıktan ne diyeceğini bilemez, bir ara kendisine gelir ve bağırmaya devam eden yengesine döner: “ Sus yenge sus. Hüsnü’müz gelmiş, iyi bak o senin üvey oğlun Hüsnü.” der. O ana kadar aslan gibi kükreyen, Hüsnü ismini duyunca analık duyguları kabaran üvey annesi kollarını açar, gözlerinden süzülen gözyaşlarıyla “ Hüsnü’m benim” diye bağrına basar, yılların acısı ve hasretiyle birbirlerine sarılırlar ve ağlarlar, ağlarlar, ağlarlar….
İşte Türk insanının yaşadığı çileli yaşamdan örnek. Kendimizi bir an onların yerine koyalım ve yaşanan ızdırabın bir kısmını yüreğimizde duymaya çalışalım. Ne dersiniz?
