Yiğitlik ve cesaret üzerine çok şeyler söylenmiştir. Tarihimiz kahramanlık hazineleriyle doludur hem de bol miktarda. Diğer adıyla hamaset,ne için yapılır, nerede başlar nerede biter? Bu kolay gibi görünen sorunun cevabı da pek kolay değildir.
Kahramanları olmayan milletlerin, zaferleri de olmaz. İstikballeri de hep acabaları barındırır. Eskiden evlerde akıncı beylerinin hikâyeleri, battal gazi destanları anlatılırmış. Din için millet için adalet için, âlem nizamı için bu sevdalara koşulurmuş, analar çocuklarını ya şehit olsun ya gazi diye büyütürlermiş, Büyük ülküler uğruna anneler, bağırlara taş bastırırmış.
Şimdilerde kahramanlıklar pek kolay oldu. Dahası büyük ülkülerle dünya karıştı. Söylenenlerin inandırıcılığı kalmadı. Saf niyet bulunamaz oldu. Nasıl bir devirdir ki, şimdilerde fikirler ve inançlar üzerinde mutabakat bile sağlanamamaktadır. Şimdilerde, kahraman; yalnızca iman ve inanç temcilileri olarak düşünülmekte. Elbette inancın kahramanlığı çok kutsaldır, fakat ya bir adım ötesi! Bazı kurumlar, konuşmalar, paneller düzenlemektedirler. Fakat hep bir noksan bulunmakta, orada milli olan, ülkeme ait olanlar ve değerleri çok az, sanki yok gibi. Bir de kahramanlar ancak şehitler olurmuş gibi bir hava yaratıldı. Mesela,MacolmX bizim kahramanımız mıdır? Ona gelinceye kadar sırada kimler yok ki, anlatıcının derdi maişeti olmuş. Bunları görünce, Şairin dediği şekilde, “iman bir şevk olan devirler geçti” diye düşünüyor insan
Tüm Kahramanlara saygımız sonsuzdur. Fakat asıl olan, hayatı şerefli bir şekilde yaşayan, kul hakkı yemeyen, vazifelerini yapan, etrafına faydalı olabilen kimseler de bizim kahramanımızdır