Fisebilillah demek, Allah yolunda, Allah’ın rızasını elde etmek için, hiçbir karşılık beklemeden çalışmaktır. Bu vaziyet insanın huzur ve saadetinin anahtarıdır. Âlem insanlar içindir. Etrafına faydalı olmak, iyilik halkasını büyütür ve güzelliği hâkim kılar.
“ Biz insanlar omuzlarımıza yüklenmiş işlerde, basit bir vazife şuurunda olmaklığımızın farkına varmadan, hududumuzdan taşarak” ben yaptım, ben bilirim, ben öğretirim.” Davasına düşersek, benliğimizin cehennemi içine düşmekten kurtulamayız. Hareket noktaları şöhret, şan, şeref ve mevki olanlar için hayat ve icapları hem güç hem alabildiğine tatsızdır. Ömürleri ise, hırslar, gazaplar, hüsran, bazen de intikam hazları ortasında adeta acı çekmek ve can çekişmekten ibaret olur. Onun için de muhabbet ve sevgi ipine yapışıp, bu nefsani ve bencil gayyadan selamet ve kurtuluş dünyasına canını atabilmek ne büyük saadettir.”
“ Fisebilillah mücadele ve mücahede etmeyi imanımızın icabı bilmekte olduğumuzdan, yapıcı ve yıkıcı cereyanları, içinden ve buğusu üstünde takip etmek vaziyetindeyiz. Başlangıcı bir damla su, sonu ise dünyada toprak olan insan oğlu için, iki dünyada yetecek sermaye, övünç, Hakk’tan alıp halka verdikleridir.”
Cemiyetin ve insanların nice dertleri ve kavgaları vardır. Herkes çözüm için türlü teklifler ve formüller hazırlar. “Artık bu memleket gariplikten ve sahipsizlikten kurtuluş yolunun da irfan ve iman olduğunu anlasın.”
“ Kelam ve söz kalıbı içine gizlenmiş olan prensipler, yaşandığı takdirde hayat bulur ve birleştirici şekilde insan oğlunun iliğine kemiğine işler. Vazife ve mesuliyetten yana yükümüz ağır olsa da o ölçüde şerefli ve zevklidir.”
