Deve, etinden, sütünden, derisinden, tüyünden ve yük taşımacılığında gücünden faydalandığımız çok faydalı bir hayvandır. Bacaklarının uzunluğu ve hörgücü, ağzını kanatmadan dikenleri yemesi de onu ilginç kılmaktadır. Bazen deve, karnını doyurmak amacıyla uçurumun kenarındaki otu yemek için ayaklarını ayırır ama boynunu uzatınca dengesini kaybeder ve yardan aşağı düşerek hayatını kaybeder. Bu sebeple bir ata sözü ortaya çıkmıştır: "DEVEYİ YARDAN UÇURAN BİR TUTAM OTTUR." Deve ile ilgili çok sayıda fıkra mevcuttur.
Deveye sormuşlar: " Neden boynun eğri?" cevap vermiş: " Nerem doğru ki" Deveye yükünden şikayeti olup olmadığını sormuşlar, deve cevap vermiş: " Yükümden, sıcaktan ve susuzluktan şikayetim yok ama şu kervanın en önünde yürüyen eşek yok mu o eşeğin peşinden gitmekten şikayetçiyim." demiş.
Kervanda yük taşıyan develerden biri çok yaşlanmıştır, ölmek üzeredir, sonunun yaklaştığını görünce: " Bana sahibimi çağırın da helallik vereyim." demiş. Kervan sahibi: " Ne hakkı varmış ki bende?" demiş ama yine de devenin yanına gitmiş ve " Senin bende ne hakkın var? " deyince deve konuşmaya başlamış:
" Öyle deme benim taşıma gücüm belli iken sen bunun iki katı çuval yükledin bana. Bu hakkımı sana helal ediyorum. İkinci olarak benim günlük on kğ. yiyeceğe hakkım var iken sen hep sekiz kğ. yiyecek verir, kalanı vermezdin, bu hakkımı da sana helal ediyorum. Üç günlük yolu iki günde gitmem için sopayla döverdin, bu hakkımı da sana helal ediyorum. Hatta bir yavru dünyaya getirmiştim, onu da kesmiş misafirlerin ile birlikte bir güzel yemiştiniz. Bu hakkımı da helal ediyorum.
Ama bir hakkım var ki onu sana asla helal etmeyeceğim, mahşerde hesabını senden mutlaka soracağım. Sahibi: " Nedir o" diye sorunca deve cevap vermiş: " Her seferde yolu bildiğim, yükü de taşıdığım halde yularımı en öndeki eşeğe verirdin. Beni eşeğe mahkum ederdin ya, işte bu hakkımı sana helal etmiyorum."
