Dünyaya bakış açısı güzel olan, güzel görür derler. Fakat bazen de hadiseler insanı zorlar, ümitsiz olacak bir şekilde kılar. İnsanlar çok kerre de özü görmez, görünüşe tutsak olur.
Millet olarak hayatımızın her anında, çok zaman sade, samimi tercihler hep önde olmuştur. Yine de ne hikmetse, kendimizden ziyade başkalarını değiştirmeyi pek sevmişizdir.
Fakat gün gelmiş güzelden, güzellikten nasibini almamışlar veya bizi üzenler, bir zaman hüküm sürse, tahakküm etse de yeri geldiğinde onlara gereken muamele ve işlemlerle cevap verilmiş, taş gediğine konmuştur. Veya sizleri üzen, tahakküm altına alanlar, eziyet edenler, unutulmamış, onlar hakkında ibretlik sözler, asırlar ötesinden söylenip günümüze gelmiştir.
Timur, Beyazıt’ı Ankara’da 1402 yılında yendiğinde ülke yıkılma noktasına gelmiş, otorite, huzur ve güven ortadan kalkmıştı.
Süheyl Ünver’den alınan* bir Nasreddin Hoca fıkrasıyla devam edelim. Alman şairi ve filozofu Goethe, Doğu kaynaklarını bilen ve mükemmel şekilde yazıya geçiren Hammer ile tanışıp görüşürlermiş. Hammer, Hafız divanını Almancaya çevirdiği gibi, Nasreddin Hoca fıkralarını da çevirip ünlü şaire verirmiş. Anlatacağımız bu fıkra da şairin kitabında yayınlanmıştır:
Timurlenk Anadolu’yu istilasında, Akşehir’de misafir kaldığı bir yerde oturuyormuş. Timur’un yanında Nasreddin Hoca varmış. Aksak Timur yanında duran aynaya bakarak “ Ben bir cihangir padişahım, dünya emrimin altında fakat ne kadar çirkinim” diye başlamış ağlamaya.
Nasreddin Hoca, Timur’un ağladığını görünce, o da başlamış ağlamaya.
Timur, ağlamış ağlamış susmuş. Fakat Hoca susmuyor, durmadan ağlıyor. Timur dayanamamış ve Hocaya demiş ki, aynaya baktım çirkinliğime ağladım. Sen de karşımdasın, ayıp olmasın diye ağladın. Ben ağladım ağladım sustum. Fakat sen hala ağlıyorsun. Çirkin olan benim, senin ağlama sebebin nedir?
Hoca cevabında: Ya biz ağlamayalım da kim ağlasın. Siz bir an kendi çirkinliğinizi görerek ağladınız ve sustunuz. Ya biz her gün görüyoruz ya.
*A. Süheyl Ünver. Kırkambar, Türk Ev Kadınları Kültür Yayını Ankara 1972
