Manisa’da yürekleri ısıtan hikayenin kahramanları Huriye anne ve zihinsel engelli Ulaş… Onların hikayesi yetiştirme yurdunda başladı ve bir vefa örneği oldu. 64 yaşındaki 2 çocuk annesi Huriye Akış, 22 yıl boyunca yetiştirme yurdunda çalıştı, çocuk esirgemede kalan çocukların koruyucu meleği oldu. Ama bir çocuğun hayatını tamamen değiştirdi. Zihinsel engelli Ulaş 6 yaşındayken yurda geldi, Huriye anne ile tanıştı ve bir aileye kavuştu. Yurt hayatları boyunca hep birlikte olan Huriye anne ile Ulaş’ı emeklilik ayıracaktı. Ama ne Ulaş ne de Huriye anne buna izin vermedi. Huriye Akış, ‘ben Ulaş’ı bırakamam’ deyip ona evinin kapılarını açtı. Şimdi 42 yaşında olan zihinsel engelli Ulaş ve Huriye anne yıllardır birlikte yaşıyor.
EMEKLİ OLDU, ULAŞ’I YURTTA BIRAKAMADI
Bir çocuğun hayatını değiştiren 64 yaşındaki Huriye Akış, “Çocuk Esirgeme Kurumunun yetiştirme yurdunda hizmetli olarak çalıştım, yine yetiştirme yurdunda gece bekçiliği yaptım. Kimsesiz çocuklarla ilgilendim. Türkiye’nin ilk kadın gece bekçisiydim. Bir gün yurda kısa boylu, zayıf bir çocuk geldi, Ulaş’ı ilk o gün gördüm. Ulaş o zaman 6 yaşındaydı. Yanına gittim, elinden tuttum, elini yüzünü yıkadım. O gün Ulaş’ı ilk gecesinde evime götürdüm, bırakamazdım. Ulaş bir daha benden ayrılmadı, ben nereye Ulaş oraya. Emeklilik dönemim gelince Ulaş çok üzüldü. ‘Huriye anne giderse ben ne yapacağım’ dedi. 2005’te emekli oldum, ama Ulaş’ı bırakmadım. Çünkü zihinsel engelli olduğu için rehabilitasyon merkezine göndereceklerdi. Ben oraya gitmesine dayanamazdım. Emekli oldum, onu da yanıma aldım. 5,5 yıl koruyucu aile olmadan Ulaş’a baktım. Şimdi Ulaş’ın koruyucu ailesi oldum. 17 yıldır benim evimde birlikte yaşıyoruz” dedi.
KANSERİ DE SEVGİYLE ATLATTI
Karaciğer kanserine yakalanan Huriye Akış, hastalığı yenmesinde Ulaş’ın sevgisinin etkili olduğunu söyledi. Eşini kaybetmesinin ardından birbirlerine daha sıkı sarılan anne-oğul can yoldaşı oldu.
“ULAŞ OLMADAN YAPAMAM”
Birbirlerinin gözünün içine sevgiyle bakan Huriye anne ile Ulaş, her şeylerini birlikte yapıyor. Huriye Akış, “Ben çocukları çok seviyorum. Ulaş’ı benden alırlar diye çok korkuyorum. Ne o bensiz yaşayabilir, ne de ben onsuz yaşayabilirim. Sadece ben değil çocuklarım, bütün akrabalarım Ulaş’ı çok seviyor. Aldığıma o kadar memnunum ki, iyi ki almışım. Hiçbir maddiyat beklemedim. Benim her şeyim Ulaş. Eşim öldükten sonra can yoldaşım, arkadaşım oldu” diye konuştu.
SEVGİYLE BAMBAŞKA BİRİ OLDU
Yurtta gördüğü ilk günkü çocukla şimdiki Ulaş arasında çok büyük bir fark olduğunu anlatan Huriye Akış, “Topluma giren bir çocuk oldu, daha tertipli düzenli oldu. Laf dinliyor, insanlarla iletişimi de çok iyi olmaya başladı. İnsanlarla çok çabuk kaynaşıyor. Ama bunlar için çok uğraştım, birçok eğitim verdim. Birlikte geziyoruz, tüm işlerimizi birlikte yapıyoruz” dedi.
Ulaş’ın hayatını değiştiren Huriye Akış, imkanı olan herkese koruyucu aile olmalarını önerdi.
“HURİYE ANNE BENİM EN BÜYÜK ŞANSIM”
42 yaşındaki yüzde 50 zihinsel engelli Ulaş da, kendisine aile olan Huriye anneyi hiçbir zaman bırakamayacağına söyledi. Eskiden kendisine bakan Huriye Akış’a şimdi yardımcı olan Ulaş, “ Ben Huriye annemi bırakmam. Asla bırakmam. Onsuz yapamam. Benim hayattaki en büyük şansım Huriye annem. Ona bir şey olur diye çok korkuyorum. Birlikte geziyoruz, her şeyimizi birlikte yapıyoruz. Ben onu bırakmam, bırakamam” diye konuştu.
Manisa Aile ve Sosyal Politikalar İl Müdürü Murat Konan da, yürekleri ısıtan hikayenin örnek olmasını istedi. Konan, “Bu işte çalışmak gönüllülük, fedakarlık istiyor. Ulaş ve Huriye anne güzel bir örnek. Kurumda çalıştığı süre boyunca Ulaş ile ilgilenen, emekli olduktan sonra da ondan vazgeçmeyip engelli olmasını hiç önemsemeyip Ulaş’a sahip çıkan bir melekle karşı karşıyayız. Ulaş ve Huriye anne can yoldaşı olmuşlar. Bu da toplumumuz açısından çok örnek bir hikayedir. Bu güzel örneklerin çoğalmasını istiyoruz” dedi. / Nermin UÇTU
