Bazı günler belediye otobüse ile şehir turuna çıkarım. Bugün hava biraz yağmurlu, yer yer puslu havanın da etkisiyle düşüncelerin sisli havasından kurtulmaya çalışıyorum.Etrafı otobüsün penceresinden bir şehirli çocuk safiyetiyle seyretmeye dalmışım.
Otobüse Karaköy Kırmızı Köprü durağından seksen yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim bir ihtiyar amcamız bindi. Şoföre bilet ücretini uzattı. Şoför sorgulayan gözlerle adama baktı, izliyorum.
“Amca” dedi “senin yaşın oldukça fazla ücretsiz biniş kartın yok mu?”İhtiyar adam “var oğlum var, ama sen şurdan ücretimi al lütfen”Şoför hayretler içinde aldı.
Meraklandım, ihtiyar adam ile birlikte Ulupark durağında ben de indim.
Biran çekinerek ona yaklaştım, selâm vererek konuşmak için müsaade istedim.
“Bir sorum var sana” dedim, “Sor oğlum” dedi. Biraz önce şahit olduğum olayın sebebini sordum.
“Bak oğlum, ben varlıklı birisiyim, verdiğim ücret benim için hiç önemli değil, ama şehrime her fırsatta biraz daha katkım olsun isterim. Var iken ben onun yanında olursam, o da yok olanların yanında daha güçlü tedbirler ile durur” dedi.
Hayret ettim, gözlerimin buğulandığını hissettim. Sakladım gözlerimi gelenden geçenden.
İşte dedim hakiki bir vatandaş. Beni dinlediği için teşekkür ettim, selâm verdim ve yanından ayrıldım.
Zenginler içinde halâ karşısından ve devletten bir şeyler koparmak isteyenleri bir an için unutmak istedim.
İçimde güçlü bir güven duygusuyla, korkusuz ve enerji dolu yoluma devam ettim.
İhtiyar amcam iyi ki varsınız, bir çınar gibi güçlü ve heybetli ve de bilgece.
